Πάντα θα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό...

    Μάζευα λεφτά τον τελευταίο μήνα...να πάω να ψωνίσω, να ξεδώσω βρε αδερφέ μετά τα ζόρια του τελευταίου διαστήματος...Και εκεί που πάω να πληρώσω έρχεται η άκυρη και ρίχνει δίπλα μου μια βόμβα...έχουν περάσει 2 ώρες και ακόμα αναθεματίζω την απόφασή μου να βγω από το σπίτι...Τελικά δεν είμαι ασφαλής...Ούτε στην ίδια μου την πόλη δεν είμαι ασφαλής...
    Έφυγε λέει...άλλαξε ήπειρο....η πρώτη σκέψη ήταν το ''πάμε πακέτο''....η δεύτερη το αεροπλάνο, η τρίτη το facebook,το skype....Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί....Γιατί σου λείπουν άνθρωποι που εσύ ο ίδιος επέλεξες να μην είναι στη ζωή σου..Γιατί σου λείπουν άνθρωποι που εσύ δεν τους λείπεις καθόλου....Και μπορείς και φεύγεις...που πας;;; Προχωράς....πως μπορείς...
    Τα κενά που αφήνει κάθε άνθρωπος όταν αποχωρεί από το δικό σου ''τρένο'' και αλλάζει πορεία ίσως κατά ένα μέρος συμπληρώνονται από άλλους....οικογένεια, φίλους.. Υπάρχουν όμως και κάποια κενά που δεν καλύπτονται...κάποια κενά που σε κάνουν να νιώθεις πως το δικό σου τρένο ερήμωσε, εγκαταλείφθηκε, έφυγαν όλοι....Και έμεινες σε κάποιες γραμμές, απάτητες εδώ και χρόνια να σκουριάζεις και συ σαν τα άλλα...τα ακόμη πιο παλιά από σένα....γιατί υπήρχαν και άλλοι μεγάλοι  πριν το δικό σου...υπήρχαν και άλλοι που έφυγαν και άφησαν κενά...και άλλα καθίσματα καρδιάς σκισμένα....Γιατί ταξίδεψες μόνος σου;;;Πάντα δεν λέγαμε πως θα ταξιδέψουμε μαζί;;;
      Δεν πειράζει....υπάρχουν κάποια τρένα που πάντα θα τα σκουριάζει ο ίδιος ήλιος.....υπάρχουν κάποια τρένα που πάντα θα βρέχονται από τον ίδιο ουρανό...Όσο μακριά και αν πας, πάντα θα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό....Γιατί τα δικά μας τρένα πάντα θα πηγαίνουνε μαζί....